رازهای زندگی مشترک که نباید به کسی بگویید

رازهای زندگی مشترک که نباید به کسی بگویید

هرگز زمانی که از همسرتان ناراحت هستید مساله را با دوستان و اقوامتان در میان نگذارید.

 

 

کمی درددل کردن بد نیست اما هرگز جزییات مساله را نگویید چرا که مخاطبتان با شنیدن صحبت های شما گاهی مواردی را ذکر می کند که می توانند مشکل را بزرگ تر کنند. باید کاملا مراقب باشید که صحبت هیچ کس نباید بر نظر و علاقه شما نسبت به همسرتان تاثیر بگذارد.

 

همچنین زوجین به سرعت مشکل بروز کرده را فراموش می کنند اما اطرافیان مساله را فراموش نمی کنند و این امر گاهی رفتار آنها با همسر شما را تغییر می دهد. همچنین ممکن است آنها پس از مدتی مجددا مساله را به شما یادآوری کنند در حالی که شما آن را فراموش کرده اید و این یادآوری ها می توانند بر روابط شما و همسرتان تاثیر منفی بگذارند.

 

نظر همسرتان در مورد اقوام و دوستان باید راز بماند

 

هرگز اجازه ندهید کسی از احساس و نظر همسرتان نسبت به اقوام و دوستانتان مطلع شود. شاید همسرتان نسبت به یکی از اقوام شما احساس خوبی نداشته باشد و شما این مساله را به یکی دیگر از اقوامتان بگویید و او نیز مساله را با دیگران در میان بگذارد. مسلما در چنین شرایطی اختلافات بسیاری در خانواده تان بروز خواهد کرد و مهم تر از همه این که در روابط شما با همسرتان نیز مشکلاتی بروز می کند.

 

در مقابل، همسرتان نیز نباید از نظر دوستان و فامیل در مورد خودش آگاه شود، نظر مخالف و نارضایتی دوستان و اقوام شما برای همسرتان چیزی جز دلخوری به بار نمی آورد. به یاد داشته باشید اگر چه رفتار مناسب در هر مکان و زمانی نیکوست اما دلیلی ندارد که همسرتان مطابق میل دوستان و اقوام شما باشد.

 

میزان درآمد و بدهی هایتان راز شما و همسرتان است

 

میزان بدهی ها و درآمد شما نشانه توان مالی شماست. هرگز اجازه ندهید کسی از این موارد مطلع شود چون در این صورت بروز مشکلات بعدی اجتناب ناپذیرند. شاید شما در ابتدای دوران زندگی مشترکتان بدهی های بسیار و درآمد کمی داشته باشید اما تمام این موارد گذرا بوده و روزهای بهتری در انتظار شما هستند.

 

شاید در این دوران با وجود تمام قرض ها و بدهی ها نیز شما همچنان از صمیم قلب احساس خوشبختی کرده و از زندگیتان رضایت داشته باشید اما اطرافیانتان با رفتارها و سخنانشان لذت این دوران شما را نابود کنند یا با بر زبان آوردن جملات نامناسب به شما فخرفروشی کرده و به روابط شما و همسرتان آسیب بزنند.

 

مشکلات شما با خانواده ی همسرتان

 

اختلاف عقیده، امری کاملا طبیعی است. همواره به یاد داشته باشید که شما در خانواده و محیطی کاملا متفاوت با همسرتان رشد کرده اید پس وجود اختلاف نظر پدیده عجیبی نیست. چنین اختلافاتی به خصوص در اوایل ازدواج بیشتر هستند و با گذشت زمان هر چه بیشتر با یکدیگر آشنا می شوید اختلافات نیز کمتر می شوند و شما آنها را فراموش می کنید.

 

اما اگر در مورد آنها با دوستان و اقوامتان صحبت کنید آنها دایم موارد اختلاف را به شما یادآوری کرده و اجازه نمی دهند آنها را فراموش کنید و نتیجه این امر چیزی جز بروز اختلاف نیست. زمانی که از خانواده همسرتان آزرده خاطر می شوید تنها کافی است به خودتان بگویید ما از دو خانواده متفاوت هستیم و اختلاف طبیعی است. هر چه بیشتر به موضوع فکر کرده و در مورد آن صحبت کنید، مساله برایتان بزرگ تر و مهم تر می شود.

20 نکته از زندگی

20 نکته از زندگی

1- هرگز تسلیم نشو، معجزه تازه ای اتفاق می افتد

2- بی درنگ برای دیگران یادداشت تشکر بفرست
3- شادها را به فردا نینداز
4- به معلم ها احترام بگذار
5- به افراد پلیس و آتش نشان ها احترام بگذار
6- به افراد نظامی احترام بگذار
7- وقتت را برای یاد گرفتن «حقه های تجارتی» تلف نکن، در عوض خود تجارت را یاد بگیر
8- نگذار بدخلق شوی
9- بعد از مصرف، در خمیردندان را ببند
10- سبزیجات مورد نیازت را از کشاورزانی که محصول خود را در وانت می فروشند، بخر
11- بدون آنکه که کسی به تو بگوید، زباله ها را بیرون ببر
12- خودت را بیش از حد در معرض نور آفتاب قرار نده
13- رای بده
14- عزیزان خود را به یک هدیه کوچک غیر مترقبه شاد کن
15- دیگران را ملامت نکن، مسئولیت های زندگی ات را خود بپذیر
16- هرگز به کسی نگو که رژیم لاغری داری
17- حداکثر استفاده را از شرایط بد بکن
18- همه لباس هایی را که ظرف سه سال گذشته نپوشیده ای، به خیریه ببخش
19- طوری زندگی کن که هر وقت فرزندانت خوبی، مهربانی و بزرگواری دیدند، به یاد تو بیفتند
20- وقتی در شهر نیستی، از کسی بخواه که نامه ها و روزنامه هایت را برایت بگیرد. اینها اولین چیزهایی هستند که توجه دزدان بالقوه را جلب می کنند.

آزمونی برای تشخیص کودکان بیش فعال

آزمونی برای تشخیص کودکان بیش فعال

 

 

 

خیلی از پدر و مادرها فکر می‌کنند اگر فرزندشان جنب و جوش زیادی داشته و بازیگوش باشد، حتمابیش‌فعال است...

 

اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی، مشکل بسیاری از کودکان و البته نگرانی بسیاری از والدین است.

 

بعضی از والدین برعکس، حتی شیطنت و خرابکاری مفرط کودکشان را جدی نمی‌گیرند و آن را به حساب تیزهوشی و کنجکاو بودن او می‌گذارند.

 

این آزمون به شما کمک می‌کند دریابید فرزندتان به مشکل بیش‌فعالی و کم‌توجهی دچار است یا نه.

 

هنگام جواب دادن به سوال‌های زیر، این نکته‌ها را در نظر داشته باشید:

 

• سن فرزندتان را در نظر بگیرید.

 

• رفتار فرزندتان را در 6 ماه گذشته ملاک پاسخ دادن قرار دهید.

 

• توجه کنید که این آزمون به تنهایی نباید ملاک تشخیص یا درمان یک کودک باشد.

 

گزاره‌های زیر را بخوانید و برای هریک، یکی از گزینه‌های روبه‌رو را انتخاب کنید (امتیاز هریک از گزینه‌ها در مقابل آنها نوشته شده) و در نهایت، مجموع امتیازهایتان را حساب کنید و تفسیر آزمون را بخوانید.

 

قسمت اول:

 

1) فرزندتان به جزییات توجه نمی‌کند یا در انجام تکالیف مدرسه‌اش اشتباه‌های ناشی از بی‌دقتی دارد؟

 

2) به سختی می‌تواند توجهش را حین انجام یک کار و تا پایان آن حفظ کند؟

 

3) وقتی مستقیما با او صحبت می‌کنید، به نظر می‌رسد گوش نمی‌دهد؟

 

4) باوجود داشتن میل باطنی به انجام کارها و فهمیدن دستوراتی که به او داده می‌شود، به دستورات درست عمل نمی‌کند و نمی‌تواند کاری را به پایان برساند؟

 

5) به دشواری می‌تواند به وظایف و فعالیت‌هایش نظم دهد؟

 

6) کارهایی که به تلاش مداوم ذهنی نیاز دارند، دوست ندارد و از انجام آنها طفره می‌رود؟

 

7) وسایل لازم برای انجام کارها یا تکالیفش را گم می‌کند؟ (مداد، کتاب، اسباب بازی و ...)

 

8) صداها یا محرک‌های دیگر به آسانی حواسش را پرت می‌کنند؟

 

9) در فعالیت‌های روزانه‌اش فراموشکار است؟

 

10) با دست‌هایش ور می‌رود یا پاهایش را تکان می‌دهد و وقتی نشسته، سر جایش وول می‌خورد و می‌لولد؟

 

11) مواقعی که لازم است سر جایش بنشیند، صندلی را ترک می‌کند؟

 

12) مواقعی که لازم است سر جایش بنشیند، بیش از حد به دور و اطراف می‌دود و از صندلی‌ها بالا می‌رود؟

 

13) انجام بازی‌های بی‌سر و صدا برایش دشوار است؟

 

14) تمام روز در حال حرکت است، انگار در بدنش موتور کار گذاشته‌اند؟

 

15) بیش از حد حرف می‌زند؟

 

16) وقتی از او سوال می‌پرسید، قبل از اینکه سوال تمام شود، با عجله جواب می‌دهد؟

 

17) رعایت نوبت برایش دشوار است؟

 

18) وسط حرف دیگران یا کار آنها می‌پرد؟

 

19) با بزرگسالان بحث می‌کند؟

 

20) از کوره در می‌رود؟

 

21) آگاهانه از خواسته‌ها و قوانین بزرگسالان سرپیچی می‌کند؟

 

22) عمدا دیگران را اذیت می‌کند؟

 

23) دیگران را مسوول خطاها یا بدرفتاری‌های خود می‌داند؟

 

24) حساس است و به سادگی از دیگران می‌رنجد؟

 

25) عصبانی یا بی‌میل است؟

 

26) کینه‌توز است و دوست دارد تلافی کند؟

 

27) قلدری می‌کند، دیگران را تهدید می‌کند یا می‌ترساند؟

 

28) کتک‌کاری به راه می‌اندازد؟

 

29) برای فرار از کارهایی که باید انجام دهد، یا خلاص شدن از دردسر، دروغ می‌گوید و دیگران را گول می‌زند؟

 

30) از مدرسه فرار می‌کند؟

 

31) دیگران را آزار فیزیکی می‌دهد؟

 

32) اشیا ارزشمند دزدیده است؟

 

33) عمدا وسایل دیگران را خراب می‌کند؟

 

34) اشیایی را به کار برده که می‌توانند صدمه جدی ایجاد کنند. (چاقو، چوب، آجر، اسلحه)

 

35) حیوانات را آزار می‌دهد؟

 

36) عمدا آتش روشن می‌کند که خرابی به بار بیاورد؟

 

37) بی‌اجازه وارد خانه یا محل کار یا ماشین کسی می‌شود؟

 

38) شب بدون اجازه از منزل بیرون می‌ماند؟

 

39) شبانه از منزل فرار کرده است؟

 

40) کسی را مورد سوءاستفاده جنسی قرار داده است؟

 

41) مضطرب، هراسان یا نگران است؟

 

42) به خاطر احتمال خطا، از امتحان چیزهای جدید می‌ترسد؟

 

43) احساس بی‌ارزشی یا حقارت می‌کند؟

 

44) به دلیل بروز مشکلات، خودش را سرزنش و احساس تقصیر می‌کند؟

 

45) احساس تنهایی می‌کند و حس می‌کند کسی او را نمی‌خواهد و دوست ندارد. می‌گوید: «کسی من را دوست ندارد.»

 

46) ناراحت، غصه‌دار یا افسرده است؟

 

47) نگران رفتار و ظاهر خود است و همیشه خجالت می‌کشد؟

 

تفسیر آزمون

 

اگر شما هم فکر می‌کنید فرزندتان بیش‌فعال است، این آزمون به شما کمک می‌کند تا این حدستان را ارزیابی کنید، اما دقت داشته باشید که این آزمون به تنهایی نمی‌تواند و نباید ملاک تشخیص قرار گیرد. همچنین پاسخ مثبت به یک یا چند سوال نشانه وجود مشکل نیست. برای تفسیر نمره‌های آزمون به نکته‌های زیر توجه کنید:

 

• الف) اگر بین سوال‌های 1 تا 9 حداقل به 6 سوال پاسخ «اغلب» یا «تقریبا همیشه» داده‌اید و در بین سوال‌های 48 تا 55 حداقل یک پاسخ «مشکل اندکی دارد» یا «مشکل جدی دارد» دارید، احتمالا کودکتان با اختلال کم‌توجهی روبروست.

 

• ب) اگر در بین سوال‌های 10 تا 18 حداقل به 6 سوال پاسخ «اغلب» یا «تقریبا همیشه» داده‌اید و در بین سوال‌های 48 تا 55 حداقل یک پاسخ « مشکل اندکی دارد» یا «مشکل جدی دارد» داشته‌اید، احتمالا فرزندتان با اختلال بیش‌فعالی روبرواست.

 

• ج) اگر هر دو نتیجه «الف» و «ب» را از آزمون گرفته‌اید، احتمالا کودکتان با اختلال بیش‌فعالی و کم‌توجهی (ADHD) روبراست.

 

قسمت دوم:

 

عملکرد کودک

 

48) عملکرد کلی فرزندتان در مدرسه چگونه است؟

 

49) خواندن فرزندتان چگونه است؟

 

50) نوشتن فرزندتان چگونه است؟

 

51) ریاضی فرزندتان چگونه است؟

 

52) ارتباط او با والدینش چطور است؟

 

53) ارتباط او با خواهر و برادرش چطور است؟

 

54) ارتباط او با همسالانش چطور است؟

 

55) مشارکت او در فعالیت‌های جمعی (مانند بازی‌های تیمی) چگونه است؟

 

چه می‌توان کرد؟

 

اگر نتایج الف، ب، یا ج گرفته‌اید، حتما فرزندتان را نزد یک روان‌پزشک یا روان‌شناس ببرید. تشخیص اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی (ADHD) به این سادگی‌ها نیست. حتی بعد از انجام این آزمون نیز نمی‌توان به تشخیص قطعی رسید، بنابراین بهتر است قبل از اینکه هرگونه برچسبی به فرزندتان بزنید، برای ملاقات با یک روان‌پزشک یا روان‌شناس برنامه‌ریزی کنید. بدون مشورت با روان‌پزشک در مورد وضعیت فرزندتان تصمیم نگیرید و به خصوص در حضور کودک در مورد بیش‌فعالی حرفی نزنید.

کودک بیش فعال را چگونه مهار کنیم؟

کودک بیش فعال را چگونه مهار کنیم؟

از آنجایی که دارو و درمانی برای کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی به تنهایی پاسخگو نیست، والدین بهتر است روش های تربیتی و برخورد مناسب با این کودکان را فرا بگیرند اما به راستی چگونه باید با این کودکان برخورد کرد؟ روش های تربیتی مناسب این کودکان کدام هستند؟

 

بزرگ کردن هر کودکی به آموزش والدین نیاز دارد اما کودکی بیش فعال نیروی ویژه ای را می طلبد. اگر به عنوان والدین کودک، نقش خود را به خوبی در مقابل همه کسانی که در درمان کودک شرکت دارند – مانند معلمان، پزشک، روانشناس و حتی سایر اعضای خانواده – ایفا کنید، مهمترین و بهترین مدافع کودک هستید. نتیجه این حمایت ها و آموزش ها این است که می توانید به کودک بیش فعال خود کمک کنید به سوی موفقیت گام بردارد. در اینجا چند روش مناسب برای رفتار با این کودکان را بیان می کنیم:

 

1- نگرش و افکار خود را تغییر بدهید.

از آنجا که تعدادی از انتظارات، باورها و پیش داوری های خاص والدین باعث بروز مشکلات ارتباطی والد و کودک می شود، لازم است برخی از شناخت ها در نخستین مرحله اصلاح شوند. مثلا به عنوان والد باید بدانید: رفتار کودک مربوط به یک اختلال است و از روی قصد و عمد نیست، کودک توانایی یادگیری و موفقیت دارد، کودک مجموعه ای از توانایی های منحصر به فرد را دارد که این ویژگی ها ارزشمند هستند. به صورت خلاصه هر چقدر می توانید در مورد این بیماری بیاموزید؛ هر چقدر بیشتر بدانید می توانید به کودکتان بهتر کمک کنید.

 

2- گوش دادن و صحبت کردن درست را بیاموزید.

باز نگه داشتن پل ارتباطی میان والدین و کودک فوق العاده مهم است و موج بمی شود اختلاف ها و تعارض های میان والدین و کودک به شکل مؤثری از میان برداشته شود و از وخیم تر شدن روابط میان آنها جلوگیری کند. برای این مورد پیشنهاد می شود:

 

- رفتار خود را با سن کودک متناسب کنید.

 

- در هنگام صحبت با کودک ارتباط چشمی با او داشته باشید.

 

- با جملات ساده صحبت کنید.

 

- خود را به جای کودک بگذارید.

 

- سعی کنید هدف او را از بروز چنین رفتارهایی کشف کنید و برای گوش دادن به صحبت های کودک خود وقت بگذارید.

 

- آرام ولی محکم صحبت کنید. اگر معمولا هنگامی که کاری از کودکتان می خواهید صدایتان را بلند می کنید، کودک می آموزد هنگامی که صدایتان را به حداکثر نرسانده اید، به شما بی توجهی کند.

 

- احساستان را به کودک بگویید. بدون اینکه مستقیم از کودک انتقاد کنید، به او بگویید در مورد اعمال و رفتارش چه احساسی دارید. برای مثال: «به خاطر اینکه موهایت را شانه نمی کنی واقعا ناراحتم» یا «وقتی به موقع نمی خوابی، واقعا نگران می شوم.»

 

3- توجه مثبت به کودک نشان دهید.

فقط زمانی می توانید با موفقیت برای فرزند خود حد و مرز قوانین را تعیین کنید که به ویژگی های مثبت او توجه نشان دهید.

 

مؤثرترین راه برای آموزش رفتار خوب، شکل دادن رفتار یا تحسین است. اگر هنگام تحسین کودک خود، راهنمایی های زیر را به کار ببندید، متوجه خواهند شد این کار به عنوان یک روش تربیتی و انضباطی بسیار مؤثر است.

 

- به کودک خود بگویید که کدام صفات او را می پسندید. دست کم چند بار در روز کودک خود را تحسین کنید.

 

- به طور مناسب و مقتضی تحسین کنید. برای دریافت پاسخ های بهتر، نوع تحصین را با سن و اخلاق کودک متناسب کنید. برای نمونه در آغوش گرفتن، بوسیدن، نوازش کردن و دیگر نشانه های عملی محسبت همراه با کلمات مهر آمیز برای کودکان مناسبتر هستند. به این نکته توجه داشته باشید که همیشه از جملات متنوعی برای این کار استفاده کنید، زیرا کودک بعد از مدتی از جملات تکراری خسته می شود.

 

- بازخورد فوری نشان دهید و رفتار کودک را برای موفقیت های کوچکتر نادیده نگیرید.

 

- کودک را با افراد دیگر مقایسه نکنید.

 

- روزانه پانزده تا بیست دقیقه از وقت خود را به کودک اختصاص دهید تا روابط والد – فرزند نزدیکتری ایجاد شود و زمینه برای تخلیه هیجانات نیز صورت گیرد. در این اوقات به کودکتان در انتخاب فعالیت یا تکلیف، حق انتخاب بدهید و کودک نقش اصلی را بر عهده بگیرد.

 

4- دستورات مؤثر و مناسب بدهید

کودکان دچار اختلال بیش فعالی در کنترل حواس خود ناتوان هستند. بدین ترتیب وقتی می خواهید کودک رفتار خاصی داشته باشد یا کار خاصی انجام دهد، باید حواس خود را متمرکز کند. برای آموزش این مرحله از مداخله موارد زیر پیشنهاد می شود:

 

- محیط خانه را بازسازی کنید. فعالیت ها و شلوغی ها و تماس های تلفنی غیرضروری را کاهش دهید و تلویزیون را خاموش کنید.

 

- برای تقویت توجه کودک ابتدا از بازی «نگاهتو برنگردون» استفاده کنید. بدین ترتیب که شما و کودکتان به چشمان یکدیگر خیره شوید، هر کس زودتر خسته شود و نگاهش را برگرداند، بازنده است. پس از اینکه کودک خیره شدن را به خوبی یاد گرفت، به او بیاموزید حواسش را روی کسی که در حال صحبت کردن است، متمرکز کند یا به عبارتی «رادارش را روی او قفل کند». هنگام غذا خوردن به طور عمد ترتیبی بدهید تا افراد مختلف صحبت کنند و ببینند آیا کودک این بازی را درست انجام می دهد یا نه. فراموش نکنید در صورت انجام درست این تمرین، کودک را تحسین کنید.

 

- مطمئن شوید کودکتان وظایفش را متوجه شده است و از او بخواهید دستور را با صدای بلند تکرار کند.

 

- برای انجام کارها از کودک خواهش نکنید. اگر شما در مورد مسئله ای از کودک خود خواهش کنید، باید انتظار جواب «نه» را داشته باشید.

 

5- به کودکتان نحوه انجام درست فعالیت ها را آموزش دهید.

والدین همیشه مشتاق هستند کودک بتواند از خودش مراقبت کند، رفتارش را کنترل کند و رفتاری مسئولان داشته باشد. برای اینکه به طور مؤثر والدین این کودکان باشید، باید یک مدیر مؤثر باشید؛ زیرا شما در حال اداره فردی هستید که سطح خود کنترلی اش پایین است. تعامل شما با کودک باید ثابت و قابل پیش بینی باشد. برای آموزش این مرحله از مداخله، موارد زیر پیشنهاد می شود:

- فعالیت هایی را انتخاب کنید که کودک قادر به انجام آنها باشد.

 

- قوانین باید به صورت شفاف و خلاصه شده باشد. کودک باید به طور دقیق بداند شما چه انتظاری از او دارید.

 

- وظایف را به مراحل کوچکتر تقسیم کنید.

 

- به کودک خود بگویید چه کاری را باید انجام بدهد، نه اینکه چه کاری را نباید انجام بدهد، زیرا باید به این کودکان شروع راه را نشان دهیم، نه اینکه آنها را متوقف کنیم.

 

- به کودک علامتی نشان دهید که به او بهماند زمان شروع کارش است؛ از کودک بخواهید به شما بگوید در شروع، وسط و پایان چه کارهایی را انجام داده است.

 

- یک ساختار زمانی ثابت را برای غذا خوردن، انجام تکالیف، تلویزیون نگاه کردن، بیدار شدن و به رختخواب رفتن تنظیم کنید.

 

- برای انجام کارهایی که به توجه و یادگیری نیاز دارد، وقت استراحتی تعیین کنید.

 

- به کودک اجازه دهید انرژی های اضافی خود را با انجام بعضی از ورزش های فیزیکی تخلیه کند.

 

- تکالیف مدرسه را به طور روزمره مرور کنید و از آموزگار بخواهید کارهای کلاسی کودک را برای شما بفرستد. همچنین زمان مشخصی را برای انجام تکالیف انتخاب و برای انجام تکالیف روزمره جدولی تهیه کنید. به عنوان مثال، شنبه ها: ریاضی و فارسی.

 

- یک مکان آرام تعیین کنید که کودک تکالیف مدرسه را در آنجا انجام و کتاب ها و دفترهای مدرسه اش را هر شب پیش از خواب در آنجا قرار دهد و صبح، هنگام رفتن به مدرسه آنها را فراموش نکند؛ تکالیف را بازبینی کنید. صحت و نظم و ترتیب آنها را بررسی کنید و به کودک خود تذکر دهید اگر تکالیفش را انجام دهد، به او پاداش می دهید. کودک را در انجام تکالیفش راهنمایی کنید. ولی خودتان تکالیف را انجام ندهید.

 

- با ایفای نقش، کودکتان را آموزش دهید. این موقعیت ها می تواند شامل دعوت یک دوست به بازی، صحبت با تلفن، خوشامدگویی به میهمان، گفتگو با کودکان و ... باشد.

 

- کودک را مکلف کنید کارهای خانه را انجام دهد؛ مانند چیدن سفره، مرتب کردن اتاق، کمک در آشپزی و ... از این طریق اعتماد خود به توانایی او در مسئولیت پذیری را نشان دهید.

 

6- در زمان مناسب تشویق و تنبیه کنید

پاداش و تشویق برای رفتار مطلوب، یک تقویت کننده محسوب می شود. کودک نسبت به کاری که انجام داده است، احساس خوبی پیدا می کند و در نتیجه آن کار را تکرار خواهد کرد. برای این مورد نیز بهتر است موارد زیر رعایت شود.

 

- به پاداش ها تنوع ببخشید. برای کمک به تصمیم گیری در مورد پاداش، خواسته های کودکتان را بررسی کنید. می توانید از کودک خود پرسش های زیر را بپرسید «اگر بتوانی سه آرزو بکنی، آنها کدامند؟» «اگر بنا باشد فقط یک چیز از بابا بخواهی، آن چیست؟»

 

- پاداش ها و امتیازها را فقط در جریان یا بلافاصله پس از بروز رفتار مطلوب ارائه کنید.

 

- هنگامی که پاداش یا امتیاز می دهید، از کلمات مثبت و تشویق کننده و نیز از ناز و نوازش استفاده کنید.

 

- گاهی اوقات جلوتر به کودک بگویید برای گرفتن پاداش و امتیاز از او چه رفتار مطلوبی را انتظار دارید.

 

- برچسب های ستاره دار یا اشیاء رنگی را انتخاب کنید و در مقابل انجام کار درست یک ژتون به کودک بدهید و در مقابل انجام کار اشتباه، یک ژتون از او بگیرید و مثلا، در ازای جمع آوری پنج ژتون یک هدیه به او بدهید.

 

- از تصحیح بیش از حد استفاده کنید. بر اساس این روش، از کودک می خواهید رفتار ناشایست خود را اصلاح کند. مثلا کودک شما روی دیوار نقاشی می کشد. به او بگویید «دیوار کثیف شده است و باید آن را تمیز کنی تا دوباره قشنگ شود.»

 

- از روش محروم کردن استفاده کنید، البته در استفاده از این مورد محل محرومیت را به دقت انتخاب، و از امنیت و سلامت آن اطمینان حاصل کنید و مدت زمان محرومیت را برحسب سن کودک تعیین کنید.

 

- از کودکتان بخواهید سه تا پنج الگوی نقش یا قهرمان را نام ببرد. بعدا از او بپرسید الگوها یا قهرمانان او برای غلبه بر مشکلات کنترل تکانه چه خواهند کرد. پاسخ های کودک را بررسی و او را دربرداشتن گام های مشابه در راستای تمرین افزایش خویشتنداری تشویق کنید.

 

- رویدادها یا عوامل استرس زایی را که در افزایش بیش فعالی، رفتارهای تکانشی و حواس پرتی کودک نقش دارند، مشخص کنید.

 

7- به رژیم غذایی و مصرف داروها توجه کنید.

اختلال بیش فعالی با رژیم غذایی در ارتباط است. تغذیه نامناسب و حساسیت های غذایی ممکن است این اختلال را افزایش دهد. در این مورد به یاد داشته باشید:

- در وعده های غذایی نظم زمانی ایجاد کنید؛ اندازه گیری دقیق وزن و قد کودک را دنبال کنید.

 

- از مواد غذایی پروتئینی از قبیل میوه های خشک شده، تخمه گل آفتاب گردان، میوه های مغز دار (پسته، گردو، فندق)، غذاهای بدون نمک، میوه و سبزیجات تازه استفاده کنید؛ از قرار دادن چیپس و نوشابه های گازدار در دسترس کودک خودداری و خوردن پیتزا را برای خانواده محدود کنید.

 

- برای بسیاری از کودکان مبتلا، دارو درمانی جزء جدایی ناپذیر برنامه درمانی است. دارو درمانی برای این استفاده می شود تا علائم این اختلال را بهبود بخشد و کودک بتواند به طور مؤثری به فعالیت ادامه دهد، بنابراین مصرف او را پیگیری کنید.

 

8- به یک گروه حمایتی بپیوندید.

برخورد و اتخاذ شیوه های تربیتی با کودکان بیش فعال بسیار توانفرساست. در این گروه های حمایتی شما با سایر مادران دارای فرزند بیش فعال آشنا خواهید شد که ضمن احساس همدردی کردن با آنان، می توانید از تجارب موفق آنان نیز استفاده کنید.

به کودک دچار اختلال استرس پس از سانحه چگونه کمک کنیم؟

به کودک دچار اختلال استرس پس از سانحه چگونه کمک کنیم؟

مجموعه: روانشناسی کودکان

PTSD در اثر حوادثی بوجود می آید که فراتر از طاقت و ظرفیت روانی فرد باشد

 

PTSD چیست؟

 اصطلاح PTSD (اختلال استرس پس از سانحه) در مورد کودکان هنگامی به کار برده می شود که آنها با حادثه ای شدیدا آسیب زا مواجه شوند و پس از آن حادثه زندگی شان به گونه ای تحت تاثیر قرار بگیرد که از نظر عملکرد تحصیلی و اجتماعی دچار افت شدید شوند. شاید تشخیص اختلال استرس پس از سانحه، زمانی که حادثه آسیب زا قابل شناسایی است و برای اطرافیان نیز به اندازه کودک بار عاطفی دارد، مشکل نباشد.

 مثلا هنگام حوادث و بلایای طبیعی نظیر سیل، زلزله یا حوادثی مثل جنگ، تشخیص کودک دچار اختلال استرس پس از سانحه دور از ذهن نیست اما مشکل زمانی ایجاد می شود که کودک حادثه را به دلیلی از خانواده اش پنهان می کند یا ماهیت حادثه به گونه ای است که برای آن کودک خاص فاجعه بار قلمداد می شود در حالی که ممکن است برای کودکان دیگر یا بزرگسالان معنای فاجعه باری نداشته باشد. برای اینکه با اختلال استرس پس از سانحه و علائم آن بیشتر آشنا شویم، با دکتر شهرام محمدخانی، استادیار روان شناسی بالینی دانشگاه خوارزمی در این باره گفت و گو کرده ایم.

تعریف اختلال استرس پس از سانحه 
PTSD یا اختلال استرس پس از سانحه، هنگامی ایجاد می شود که فرد با تهدید به مرگ، آسیب شدید یا خشونت جنسی به صورت یک یا چند مورد از موارد زیر مواجه می شود:

1- تجربه مستقیم حادثه
2- شاهدبودن هنگامی که حادثه برای دیگران اتفاق می افتد.
3- آگاهی از اینکه حادثه آسیب زا برای یک عضو نزدیک خانواده یا دوست صمیمی رخ داده است. (البته این حادثه باید از نظر فرد فجیع یا غیرمترقبه باشد.)

توجه داشته باشید که مواجهه باید واقعی باشد و دیدن حادثه در رسانه های الکترونیک، تلویزیون، فیلم یا تصاویر و عکس ها برای ایجاد اختلال استرس پس از سانحه کافی نیست؛ مگر آنکه این مواجهه مربوط به شغل باشد.

معمولا فرد پس از مواجهه، مکرر و ناخواسته حادثه فاجعه بار را در ذهنش مرور می کند و هنگام قرار گرفتن در موقعیتی که یادآور آن اتفاق باشد، احساس تنش و اضطراب و ناراحتی کرده و به گونه ای رفتار می کند که انگار در همان لحظه حادثه در حال وقوع است. این حالت ممکن است تاحدی پیشرفت کند که فرد کاملا آگاهی اش را نسبت به محیط اطراف از دست بدهد. معمولا کودک از هر چیزی که او را به یاد آن واقعه تلخ می اندازد (افراد، مکان ها، گفت و گوها، فعالیت ها، اشیاء و موقعیت ها) دوری می کند و این حالت ها و احساسات منفی باعث ناتوانی در تجربه شادی و خوشحالی در او می شود. رفتارهای تحریک پذیر و حملات خشم و غمگینی مهم ترین جزء زندگی این کودکان می شود. 

یکی از  نشانه های اختلال استرس پس از سانحه در کودکان زود رنج شدن است

 
آیا اختلال استرس پس از سانحه در کودکان و بزرگسالان با هم متفاوت است؟
بله، تامدتی پیش برای تشخیص اختلال استرس پس از سانحه در کودکان و بزرگسالان از معیارهای یکسانی استفاده می شد. بنابراین مشکل کودکان بسیاری که واقعا متبلا به اختلال استرس پس از سانحه بودند، تشخیص داده نمی شود. شاید گذشتگان ما بر این باور بودند که کودکان انعطاف پذیرترند و راحت تر از بزرگسالان حوادث را به دست فراموشی می سپارند و بعد از حوادث دچار مشکلات طولانی مدت نمی شوند اما مطالعات نشان داده است که برخلاف آنچه که قبلا تصور می شد، کودکان به سادگی نمی توانند از حوادث آسیب زای زندگی شان رهایی یابند و احتمالا بیش از بزرگسالان گرفتار مشکلات مزمن و حل نشده خواهندشد.

این مشکلات بر روند رشد آنها اثر می گذارد و باعث تخریب مهارت های مورد نیازشان برای کنار آمدن با اتفاقات و خودتنظیمی هیجانی در آنها می شود. کودکانی که قبل از 11سالگی آسیب دیده باشند، نسبت به کودکان بزرگ تر 3 برابر بیشتر دچار مشکلات روان شناختی می شوند.

به کودک دچار اختلال استرس پس از سانحه چگونه کمک کنیم؟
این کودکان در صورت حمایت و درمان درست والدین، معلمان، روان شناسان یا سایر افراد مورد اعتماد می توانند به خوبی به مشکل شان مقابله کنند و به زندگی برگردند. آنها باید بلافاصله بعد از حادثه آسیب زا حمایت شوند تا بتوانند با فاجعه ای که رخ داده، روبرو شوند و مراحل غم و اندوه را بگذرانند. این هنر والدین است که با توجه به شناختی که از فرزندشان دارند، دنبال نشانه های این اختلال در او بگردند. والدین آگاه حتی می توانند مشکل کودکانی که سکوت اختیار کرده اند و به نظر می رسد نشانه ای از آسیب در آنان نیست، تشیخص دهند. یک کودک می تواند به شدت تحت تاثیر حادثه باشد اما احساسات و هیجاناتش را پنهان کند تا قوی و شجاع به نظر برسد.

مهم ترین نشانه های اختلال استرس پس از سانحه در کودکان چیست؟
زودرنج شدن، به گریه افتادن و نالیدن، برگشت به رفتارهای کودکانه مثل انگشت مکیدن یا شب ادراری؛ بدرفتاری و امتناع از رفتن به مکان های خاص یا برخورد با افراد خاص؛ داشتن نشانه های جسمانی مثل تب، سردرد و تهوع بدون علت؛ ترس از تنها خوابیدن، کابوس های شبانه، وحشت شبانه و رویاهای ترسناک؛ احساس گناه و شرم و حساسیت به صداها و گوش به زنگی دائمی.

PTSD در طول تاریخ
مدارکی مبنی بر اینکه حوادث فاجعه بار می توانند باعث بروز مشکلات روانی شوند، از مدت ها پیش در نوشته ها وجود داشته است. از این نمونه ها ادیسوس است که در قرن هشتم از بیماری ای رنج می برده که در اثر آن دائم صحنه های تجربه های دردناک برایش زنده می شده و «گناه زنده ماندنم (احساس گناه از اینکه از جنگ جان سالم به در برده در حالی که دیگران مرده اند) در حادثه جنگ تروا او را آزاد می داد.