تربیت محبت آمیز؛ بهترین هدیه برای کودک
تربیت محبت آمیز؛ بهترین هدیه برای کودک
شخصیت و منش اصلی هر فردی از دوران کودکی او پی ریزی می شود ودر این امر؛اطرافیان به ویژه والدین، بیشترین و پایدارترین نقش را دارند.پدر ومادر، خواه ناخواه، عینی ترین الگو و مهم ترین عنصر اثر گذار درزندگی کودکان هستند و در همه مراحل زندگی خود،دیدگاه ها،باورها و جهت گیری ها یشان را در مورد مسائل گوناگون به کودکان منتقل می کنند.کودکان با دیدن رفتار و برخورد والدین خویش با دیگران، بسیاری از نکات تربیتی را فرا می گیرندو حتی با زیر نظر گرفتن پدر و مادر، می خواهند ببینند نکاتی را که آنها به کودکان سفارش می کنند؛ خودشان نیز در زندگی عمل می کنند یا نه.در صورتی که کوچک ترین تناقضی در اندیشه و عمل بزرگ ترها وجود داشته باشد، کودکان رفتارها و نکاتی را که بزرگ ترها در تلاشند به آنها بیاموزند؛ نمی پذیرند ویاد نمی گیرند.در واقع، کودکان آیینه تمام نمای والدین خواهند بود و آنچه می گوییم، نخواهند شد، بلکه همان می شوند که در عمل از ما می بینند.رفتارهایی که کودکان از بدو تولد تا بزرگ سالی از خانواده می آموزند، در پرورش دیدگاه، اندیشه و احساساتشان اهمیت دارد.
یکی از جنبه های مهم تربیت در تکوین شخصیت آدمی، توجه به نیازهای روانی در دوران کودکی است. کودک در کنار نیازهای جسمانی، به توجه و مراقبت های روانی و پرورش عاطفی، اجتماعی، نیازمند است .از جمله نیازهای روانی و ضروری کودک، نیاز به محبت است. محبت و احترام، مهم ترین عامل تأمین سلامت و بهداشت روان کودک و بهترین روش تربیت است.
مهربانی با کودکان، شیوه و روش رسول خدا(ص)بود.آن بزرگوار به والدین سفارش می کرد با فرزندانتان به عدالت رفتار کنید؛ همان گونه که دوست دارید با شما به نیکی ، مهربانی و عدالت رفتار شود.
خانواده، مطمئن ترین مکانی است که در آن کودک می تواند احساس محبت و صمیمیت خالصانه را درک کند. اگر این محبت و عشق از کودک دریغ شود، موجب پیدایش آثار فردی و اجتماعی ناگوار و گاه جبران ناپذیری در دوران بزرگ سالی می شود. کم محبتی در دوران کودکی، زمینه ساز بسیاری از شرارت ها، جنایت ها و آشفتگی های اجتماعی از جمله ناامیدی و پرتوقعی است. با استوار کردن بنای تربیت کودک بر اصل احترام و محبت، می توان بسیاری از نابسامانی های روحی و روانی کودک را اصلاح و اورا به سوی هدف مورد نظر که همانا رشد و پرورش انسانی سالم و سودمند است، هدایت کرد.
باید برای کودک وقت بگذاریم و با گفت و گو از روی حوصله و دوراندیشی، بیان آشکار و نهان امور به اندازه لازم، محبت ورزیدن وبرقراری ارتباط درست و میانه با وی ، اندیشه و رفتار نادرستش را اصلاح کنیم و دانش کودک را در زمینه شناخت و اراده او را در عمل به رفتارهای شایسته وپسندیده افزایش دهیم .باید رفتارهای کودک را فرصتی برای یادگیری و کسب تجربه در او بدانیم؛ زیرا آموخته ها و توانایی های کودک، محدود است ونیاز دارد او را به دلیل بی تجربگی هایش ، با محبت و درک و احترام، هدایت و راهنمایی کنیم.
تماس جسمانی با کودک مثل در آغوش گرفتن، بوسیدن،نوازش کردن ودست بر سر او کشیدن، راهی برای برقراری ارتباط با او و اطمینان خاطر دادن به وی برای این است که او ارزشمند است و خانواده همواره از او حمایت عاطفی خواهد کرد. صحبت کردن و گوش دادن به حرف های کودک نیز به اندازه تماس جسمانی، برای حفظ ارتباط با کودک اهمیت دارد. پس برای داشتن ارتباطی مناسب با کودک، هر بار که رفتار شایسته ای انجام می دهد؛ باید اورادر آغوش بگیریم، ببوسیم و تحسین کنیم و درهر بار صحبت با کودک، او را لمس کنیم و به چشمانش بنگریم تا محبت و امنیت روانی را به وی هدیه دهیم .رسول اکرم(ص) هرروز صبح برسر فرزندان و نوادگانش دست مهر می کشیدو می فرمود:
فرزندانتان را زیاد ببوسید.برای هر بوسه تان، در بهشت ، مقامی است وحتی فرشتگان به تعداد بوسه هایتان ، مرتبه هایی برایتان [دربهشت]می نویسند.
